Club in de kijker Chin Dojang Menen

Freddy Degryse (voor de niet West-Vlamingen onder ons: spreek uit Degriese) is een fenomeen in het Vlaamse taekwondo. De kranige meester is 68 jaar jong, 5de dan en staat nog steeds drie dagen per week taekwondo te instrueren aan zij leerlingen bij CDJ Menen. Het wat rustiger aan doen en genieten van zijn pensioen, dat staat niet in Freddy’s woordenboek. “Mijn linkerknie is kapot en ik ben twee jaar jaar geleden hersteld van kanker. Maar we zullen doorgaan”, citeert Freddy de Nederlandse chansonnier Ramses Shaffy. “Trappen als yeop chagi en dollyo chagi moet ik tegenwoordig aan mij voorbij laten gaan op training. Maar ik leg dat goed uit en dan lukt dat ook. Het is meer een probleem voor mezelf dan voor mijn leerlingen. Zeker bij de klein mannen. Als ik hen vraag om een trap voor te doen, steken die allemaal hun vinger op (lacht). Mijn vrouw Kathleen helpt mij ook met de kindertrainingen. Zij is ook geopereerd aan de knie trouwens. Toch is ze leniger dan mij”, knipoogt Freddy.

Late kennismaking met taekwondo

De smaak van taekwondo kreeg Freddy pas heel laat te pakken? Freddy:“Als manneke van 11 jaar begon ik met judo. Die sport beoefende ik tot ik een bruine gordel had en mijn legerdienst begon. Daarna was er van actieve sportbeoefening een hele tijd geen sprake meer. Van pinten drinken en sigaretjes roken des te meer. Alles wat niet mocht”, schaterlacht Freddy om dan naadloos over te schakelen naar zijn eerste taekwondo-ervaring. “Op mijn 41ste waren we op een etentje bij vrienden en de inzet van een weddenschap was toen: taekwondo proberen bij de nieuwe club in het dorp! En toen begon dus mijn taekwondoverhaal. Al na een paar jaar, gaf ik les op de club en volgde ook een zwarte band. In 2000 had de club nog amper vijf actieve leden en toen heb ik op vraag van Meester Chin Yun Sup de club overgepakt. We hebben toen ons best gedaan om nieuwe mensen naar de club te lokken via allerlei initiatieven en dat heeft gewerkt. We waren vertrokken. En maar goed ook”, aldus Freddy.

Indra Craen

Anno 2022 komt er een divers taekwondopubliek bij Freddy over de vloer? “Een mix van culturen en nationaliteiten. Belgen, Marokkanen, Afghanen, Wit-Russen, Polen”, vertelt Freddy. “Ik heb vooral een publiek van kinderen en jonge mensen. We werken met drie verschillende groepen. -8-jarigen, 9-12 en plus 13.” Freddy gaat er prat op dat hij zijn publiek fijne en aantrekkelijke trainingen kan aanbieden. “Alle onderdelen van taekwondo komen aan bod. De laatste tijd ligt de focus meer op traditioneel taekwondo. Ik probeer de lessen ook interessant te houden door de opwarming telkens te veranderen en regelmatig nieuw materiaal te integreren. Op zaterdag doen we enkel sparring. Met alles erop en eraan hoor. Ken je Indra Craen nog? Ze heeft op onze club de smaak te pakken gekregen, alvorens ze naar topsport is vertrokken ”, vertelt Freddy niet zonder enige trots.

Toekomst

Over de toekomst van de club op lange termijn, tast Freddy nog een beetje in het duister. “Kathleen en ikzelf geven nog bijna alle trainingen zelf. Qua opvolging is het een moeilijk verhaal. Ik heb nog amper twee zwarte banden op de club. Het is hier niet anders dan bij andere clubs. Jongeren die volhouden en hun zwarte band halen gaan op een gegeven moment verder studeren en verliezen taekwondo uit het oog. Ze ontmoeten iemand en beginnen aan huisje, tuintje en kinderen. Dat is ook een beetje het leven. Erger vind ik gasten waar je zoveel tijd en energie hebt ingestoken en die dan plots overschakelen naar de kickboksclub. Die gasten nemen een goede bagage mee naar daar. Bij de omgekeerde stap, is dat veel minder het geval”, vertelt Freddy zonder verpinken. In de nabije toekomst kan je Freddy en zijn team aan het werk zien op de sportpromotie-zomertour aan de kust. Freddy: “Altijd enorm plezant. Ik neem dan regelmatig wat gasten van de club mee voor wat sparring te laten zien. De mensen zien dat graag he! Levert het extra leden op voor de clubs? Niet veel, denk ik, maar alleen al voor het fijne contact met de mensen daar en het warme zand tussen onze tenen, is het plezant”, besluit Freddy.

Bedankt voor het openhartige gesprek, Freddy