Het sprookje van Abdul Razak Issoufou

Mocht Abdul Razak Issoufou twee jaar geleden zonder taekwondo-outfit de Soeverein in Lommel zijn binnengewandeld. We zouden hem bijna naar de aanpalende basketzaal van BC Lommel hebben verwezen. De man is immers 2 meter 7 groot en steekt letterlijk met kop en schouders boven zijn concurrenten uit. Figuurlijk ook bijna want naast een vice olympische titel, heeft hij ook al een wereldtitel op zak.

Vechten op straat

Maar de opkomst van Abdul was er dus eentje met vallen en opstaan. “Als kind mocht ik van mijn ouders geen taekwondo beoefenen. Mijn neef was immers overleden aan een hartaderbreuk na een vechtsporttraining”, blikt Abdul op zijn begindagen terug. “Toen ik op vakantie was bij een nonkel in Bénin, ben ik opnieuw beginnen trainen zonder medeweten van mijn vader. Mijn nonkel zei dat ik als ik toch vocht op straat, ik mij beter kon aansluiten bij een taekwondoclub. Ik mocht er echter niks van zeggen tegen papa”, lacht Abdul. “Terug in Niger wilde ik mij opnieuw aansluiten bij een club, maar mijn ouders bleven weerstand bieden en verstopten mijn dobok. Geen probleem, in het geheim kocht ik een ander exemplaar en ik bleef trainen. Die geheimdoenerij heeft lang geduurd hoor. Pas toen ik in 2011 geselecteerd was voor de nationale ploeg, heeft ze min of meer haar gratie gegeven voor een taekwondoloopbaan. Haar enige devies was: als je het toch doet, doe het dan héél goed.” Abdul verloor zijn beide ouders in zijn tienerjaren. “Het doet nog steeds pijn. Ze hebben mij altijd op het hart gedrukt dat ik ging slagen in het leven en dat heb ik ook altijd nagestreefd.”

Trainen in Friedrichshafen

Om zijn taekwondocarriere alle kansen te geven, leeft, woont en traint Abdul al verschillende jaren in het Duitse Friedrichshafen. De regering van Niger financiert zijn trainingen daar. Razak traint er met één groot doel: goud halen op de Spelen van Tokio 2021. Abdul: “Op de Spelen van 2016 in Rio was ik zo gelukkig dat ik de finale had gehaald, dat mijn focus in de finale niet meer top was. Daarom verloor ik in de finale. Die fout wil ik niet meer maken in Tokio. Ik train drie keer per dag om opnieuw succesvol te zijn in Tokio. ” Dat verlies van focus, kunnen we maar al te goed begrijpen. Zijn zilveren plak was immers pas de tweede olympische medaille in de sportgeschiedenis van het lang Niger. Een mens zou voor minder uitzinnig worden? Abdul: “Ik trad hiermee in de voetsporen van de legendarische bokser Issaka Daboré, die brons won op de Spelen van Munchen 1972. Toen ik weer naar Niger trok na de Spelen van Rio 2016, had ik wel wat volk verwacht bij mijn terugkomst. Maar niet zo. Duizenden mensen verwelkomden mij als een nationale held. Het gevoel was onbeschrijflijk. Ik wil het graag nog een keer meemaken na Tokio 2021. Maar dan met een gouden medaille om mijn nek.”

Afrikaanse toppers

Abdul traint in Duitsland samen met nog een andere Afrikaanse topper, Ismael Yacouba. Hij strooit kwistig met complimenten als het gaat over zijn vriend Abdul. Ismael: “Hij is niet alleen groot maar wat het zo sterk maakt is zijn trainingsarbeid. Ze moeten hem temperen om niet teveel te trainen”. Issoufou, Yacouba en niet te vergeten Cheick Sallah Cissé zijn de exponenten van de Afrikaanse toppers op de wereldranglijsten van World Taekwondo. “Hoe dat komt”, herhaalt Issoufou onze vraag. “Op vele plekken in Afrika overheerst er armoede. Hoe erg het ook klinkt maar op die plekken geldt de wet van de sterkste. Alles is toegelaten. Je moet sterker dan zijn dan de rest. Nu probeer ik de kinderen natuurlijk te overtuigen om hun krachten te laten spreken in de dojang en niet op straat. Met succes. Het aantal taekwondoscholen in Niger is flink de hoogte ingegaan sinds mijn prestaties weerklank hebben gevonden in ons land.”